gedichten

----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Een andere relatievorm
09-04-2025

Echte liefde, er is er maar een,
Maar eigenlijk ben ik het daar niet meer zo mee eens.
Waarom maar een,
Waarom niet meer.
Of gaat het alleen maar automatisch,
Omdat je niet beter weet?

Want waarom vinden we het zo vreemd als iemand meerdere liefdes heeft
Wordt de liefde niet juist meer, als je het deelt?
Waarom kunnen we zeggen; Ik hou van mijn dochter en mijn zoon,
Allebei onvoorwaardelijk, evenveel hoor.
Ik ben dol op mijn broer en mijn zus,
Maar we kijken wel raar op, van meerdere liefdes.
Meerdere liefdes op hetzelfde moment, tegelijkertijd,
Dat er wel even bij gezegd.

``Er kan maar een echte partner zijn,
De rest is voor de seks, gewoon voor erbij.``
``Wie wil z’n partner zou delen?
En dat met zo vele!``
``Deze mensen willen alleen maar oppervlakkig contact,
Zonder houvast``
Deze mensen durven zich niet te binden``

Zomaar een greep van wat veel mensen van Polyamorie vinden.
Maar wat weten we er nou echt van,
En wat mogen we er echt over zeggen dan?
Waarom vinden we het zo eng,
En denken we vaak, dat het niet werkt?

Ik denk dat het komt omdat men gewoon keihard wordt geconfronteerd met zichzelf,
En met hun gevoel.
Want je moet jezelf wel  heel goed kennen,
Om het in deze dynamische relatievorm goed te kunne doen.
Of natuurlijk om het te willen leren, te groeien,
In het goed uiten en communiceren van gedachtes en gevoelens.

Maar we hebben natuurlijk ook gewoon mensen bij wie deze relatievorm gewoon niet past,
En ook dat is helemaal prima, dat mag.
Het is niet de goede manier voor iedereen ,
En dat is oké.

Monogamie, ethische non-monogamie, open relatie, polyamorie of iets anders .
Welke vorm je ook kiest hier,
Er is er maar een goed,
En dat is, jouw  manier.

Mocht ik deze vraag hebben,
Zou ik hem in ieder geval voor mezelf onderzoeken,
Want er is meer dan dat ene, wat wij standaard,
``Het juiste`` noemen.

Er zijn zoveel vormen in de Polyamorie waarin je liefde kan geven,
In alle veiligheid, eerlijkheid, vertrouwen &respect,
Wederzijds verkregen,
Het motto: ``Alles is liefde``, echt leven.

Een bijzonder belletje

(18-03-2025)

Hallo met, zei ik naar de andere kant van de lijn,
En schrik ik, terwijl ik hoorde, hoe jij je naam zei.

``Ik wilde even weten hoe het met je gaat.``

Dat je mij kon bellen vond ik raar.
Ik was Flabbergasted, ik was het kwijt,
Ik was net op weg, in de auto, en had echt geen tijd.
Kun je me een andere keer terugbellen,
Was het enge dat ik zei.
Ik was zo verbaasd,

Ik was mijn woorden kwijt.

Ik wilde echt oprecht graag weten hoe het met je ging,
Zeker , na je operatie, waarvan ik wist.
Ik wachtte op je belletje, die niet meer kwam,
Wilde je dan echt wel weten hoe het met me was?
Of had jij je gewoon vergist,
Wat heus niet erg is.

Er ging zoveel door me heen,
Dat ik er een heel ongemakkelijk van kreeg,
Ik wist het niet meer
Zo gebeurde het, dat ik het meest moeilijke deed.

Maar ik wil dat je weet,
Dat ik echt wel om je geef.
Ook al zijn we niet meer samen dan.
Betekent niet, dat ik niet om je geven kan.

Ik wilde echt graag weten hoe het met je was.
Ik weet ook dat je inmiddels een nieuwe liefde hebt,
En ik gun je dat.
Ik zei het al eerder, dat ik je alle liefde en geluk gun,
Met heel mijn hart.

Sommige noemen het zwak,
Maar dat ik er zo mee kan omgaan,
Vind ik juist een kracht.
Misschien is gewoon een kwadrante eigenschap.

Ik beloofde er altijd voor je te zijn,
Dus het gevoel dat ik de deur dicht gooide,
Deed me pijn.
Het gevoel dat me overviel,
Schuldig, dat ik mijn belofte aan jou,
niet hield.

Maar weet dat ik er ben,
Ook al lijk ik nu zo ver weg.

Nu moet er even tijd voor mezelf zijn,
Dat even weer alles wat rustiger lijkt,
En er even ruimte is, voor mij.

Maar dit is vast geen afscheid,
Tenminste, dat denk ik niet,
Want we zullen elkaar vast nog wel eens zien.
Misschien kunnen we ooit nog wel eens een koffietje doen,
Hoe dan ook, ik wens je alleen maar het allerbeste toe.

Stilte

In stilte zal je wachten,
Alleen, met je gedachten.

Gedachten zullen spreken,
Als je  in zijn of haar ogen kan lezen,
Wat de stilte betekent.

Velen horen,
Maar zullen niet echt luisteren.
Ze luisteren niet,
Ze horen alleen,
Dat is nou juist het probleem.

Want er ligt zoveel verscholen,
In het luisteren,
in plaats van horen.

Als je hen in de stilte kan horen,
Zal je kunnen luisteren naar zijn of haar woorden.
Dan hoeven zij niet meer alleen te zijn met het hun gedachten,
Welke dat ook mogen zijn; verdriet of pijn.
Ik hoop enkel dat er iemand luistert, die er echt voor hen wil zijn.

Liefde voor het schrijven

Ieder woord op papier,
Schrijf ik, met een bepaald gevoel, op een bepaalde manier.

Zoals mijn liefde voor Amsterdam en de Tower,
Of mijn liefde voor voetbal,
Als Nederlandelftal-toeschouwer.
Ook vertel ik je over sommige plakplaatjes op mijn lijf,
En wat ze betekenen voor mij.

Leuk zou je zeggen,
Maar niet altijd ,

Sommige onderwerpen doen ook echt pijn.
Soms deel ik deze ook,
want ook deze horen bij mij.
Zoals een gebroken hart,
Of je droombaan niet krijgen,
Waar je zo op gehoopt had.

Wanneer ik schrijf,
Probeer ik het zo te doen,
Dat iedereen het begrijpt.
Ik schrijf vaak alsof ik tegen je praat,
Ik schrijf het vaak op, als een klein verhaal.

Alle emoties en gevoelens komen voorbij,
En ze mogen er zijn.

Is er te veel aan de hand.
Zitten er te veel emoties en gedachten?
Geef me dan even tijd.
Want ik heb het zo weer op ’n rij.
Schrijven heeft een bijzonder werking op mij.

Onze laatste ronde
(15-11-2024)

‘’ We zitten in een taxi in London,
Onze allerlaatste ronde,
Tellen de laatste seconden``

Het liedje komt binnen.
Bij het horen van die laatste zinnen,
De tranen, de pijn, het  verdriet,
Makkelijk was het allemaal niet.
Er waren dingen die we onmogelijk lijmen konden,
Waar we elkaar niet meer vonden.
En zo waren er plots onze laatste seconden.

De laatste seconden van boosheid en verdriet,
Maar vergeet ook zeker de liefde niet.
De laatste seconden waarin ik dacht
Aan onze mooie momenten,
En de bijzondere connectie die we kende.

Het einde van iets wat is geweest,
Iets wat ik nooit meer vergeet,
helaas ook iets waarvan ik weet,
Dat het nooit meer heelt.

`` Kan deze auto in z’n achteruit,
Samen uit maar niet samen thuis``

Zelfs al kreeg ik dat voor elkaar,
Het zou niks hebben uitgemaakt.

``Onze aller laatste ronde,
Tellen de laatste seconden``

Ondertussen denk ik aan de liefde die we hadden gevonden,
En dat we het niet waar maken konden.
Wat was ik gek op jou en wat deed het pijn,
Maar blijkbaar moest het zo zijn.

Eerder zei ik altijd een warm hart voor je te hebben en er voor je te zijn,
En dat meen ik nog altijd.
Ons boek is wat mij betreft niet uit,
Het is gewoon een hoofdstuk dat sluit.

Deze vorm van liefde zijn we verloren,
Maar het wordt in een andere vorm gegoten.
In een vriendschappelijke hart,
Je raakt me wat mij betreft ook nu niet kwijt
Want ik  beloofde er altijd voor je te zijn.
We beloofde dat elkaar,
En in welke vorm dan ook, wat is geweest en wat gaat komen,
ik ben je dankbaar.

‘’Tellen de laatste seconde tot het eind``

Maar het is goed, het is beter zo, voor ons allebei.
Het zal voor ons beiden wel even wennen zijn.
Geef het ook wat tijd
Ik weet zeker dat we het kunnen,
Doorgaan op vriendschappelijk voet.
Ik gun je nog steeds alle liefde , geluk & alle goeds.

Een hart in de kou maar toch altijd een warm hart voor jou
10-10-2024


Je was daar,
Mooie, knappe, lieve, stoere vrouw,
Ik had een bijzondere connectie met jou,
Iemand waarvan ik dacht dat ik haar altijd vinden wou.

Je voelde niet alleen als mijn geliefde maar ook echt als mijn maatje,
Dat was wat ons zo’n goed team maakte.

Maar door verschillende gebreken,
Is onze relatie er toch onder bezweken.
We hadden zoveel meer kunnen zijn,

Hoe lang of kort het ook mocht zijn,
Soms is het slechts een kwestie van intensiteit.
Maar nu blijf ik achter met een gebroken hart, een  onbeschrijfelijke pijn.

Ergens ben ik nog boos hoor,
Maar het is goed zo.
Ik gun je de rust,
Hopelijk vind je alle liefde en geluk, ooit weer terug.
Ook wanneer het niet is met mij,
Gun ik het je echt, om gelukkig te mogen zijn.

Ik heb er weer een ervaring bij.
Bedankt voor de tijd, de tijd die we samen mochten zijn,
Ik koester geen wrok voor jou, alleen maar een warm hart,
Bedankt voor alle mooie momenten die jij in mijn leven bracht, gewoon, dat jij er was.

Nu gaan we ieder onze eigen weg,
Maar wie weet wat de toekomst brengt.
Komen we elkaar nog eens tegen, misschien,
Ook al is het enkel is op een vriendschappelijke manier.

Want ik ben niet alleen mijn geliefde maar ook mijn maatje kwijt,
Wie weet komt het nog terug, met de tijd,
Want, dat alles dat nu zo verloren lijkt,
Dat zou toch eigenlijk zonde zijn.
Maar wanneer het niet gebeurt,
Weet ik dat het ook goed is,
Dan heb ik me gewoon vergist.

Ik wens je in elk geval alle goeds,
We komen elkaar wel weer tegen, als het, op welke manier dan ook, zo zijn moet.

De verscheidenheid van liefde

De liefde, hoe ziet het eruit?
Zoveel verschillende manieren, waarop het zich mogelijk uit.

De liefde voor elkaar,
Of gewoon friends with benefits, klaar.
Een one-night stand, gewoon lust, puur seks,
Mits voor ieder, in alle respect.

De liefde voor elkaar,
Levenslang,
Of maakt je dat juist bang?
Met de juiste persoon, met die ene,
Of misschien wel met meerdere?

En wie ben jij dan?
Hoe zie jij eruit,
We zijn allen zo benieuwd, in welke vorm zich dat uit,
Wanneer iemand ons pad kruist.

Heb je donker haar en bruine ogen,
Of zou je dan toch echt een blauwtje lopen?
Misschien zijn ze wel zo helder blauw,
Dat je er het liefst in verdrinken zou.
En heb je eigenlijk wel lang haar,
Want misschien is dat helemaal niet waar.
Maar we hebben allemaal wel zo ons ‘’ ideaal’’.

Liefde, is waar je naar binnen moet kijken, in je eigen hart,
En hoewel ik het belang van uiterlijk snap,
Ga niet enkel op uiterlijk af.
Want dan zou het zomaar kunnen, dat je door de liefde wordt verrast.

Iedereen is de liefde waard,
Want de juiste vorm voor ieder,
Is wat ons een mooier mens maakt.

Out & Proud 
Pride Month 2024: 1 t/m 30 juni

Een dag zoals alle andere,
waarin toch alles veranderende.
Daar was je dan, BOEM,
Een overweldigende gevoel.
Met je bruine ogen en je lange donkere bruine haar,
Jij, die behoorlijk wat aandacht kreeg,
Meer dan op dat moment had gemoeten,
Maar ik had gewoon die behoefte.
Misschien…nee, ik wil dit niet, toch wilde ik eens kijken, eens zien,
Was ik verliefd?

Alles was nog mooier dan ik dacht. haar ogen, haar huid, haar lach, wat ik kende van wie ze was,
Maar ik ben je hier nog vergeten te vertellen dat ik op dat moment nog in een relatie met een man zat.
Ow ja, en ik was me er voor het eerst heel erg bewust van, dat jij een vrouw was.
Ik besloot het eerlijk te vertellen,
Maar kwam er al gauw achter dat dat niet veel zou helpen.
Het bleef aan me knagen,
Al die vragen.
En sorry dat ik het zeg,
Maar de relatie liep al niet al te best.
Dus het was een kwestie van tijd,
Voordat het z’n breekpunt had bereikt.

Ik had mezelf een ding beloofd,
Wanneer de relatie stukloopt ,
Ga ik uitzoeken wat ik voel,
En dat is precies, wat ik ben gaan doen.

Ik merkte: mijn ``interesse`` in mannen viel helemaal weg,
Terwijl mijn interesse voor vrouwen steeds sterker werd.
En ook na het luisteren naar verhalen van andere, viel alles op z’n plek.
Ik heb nooit echt interesse in mannen gehad, niet echt.
En als ik terugkijk naar vroeger was mijn gevoel voor vrouwen er ook al,
Alleen was ik me er toen nog niet bewust van.

Ik was er inmiddels wel achter dat ik lesbisch was,
Maar wat dan?
Hoe ging ik dat vertellen?
Wat moest ik zeggen?

Mijn deelname aan de maatschappij stond op dat moment op z’n laagst,
Zonder kansen, zonder baan.
Ik voelde me al zo weinig waard.
Een last, dat was het gevoel dat ik toen nog vaak had.
En dan blijk ik ook nog eens lesbisch te zijn,
Op z’n zacht gezegd, voelde dat, niet fijn.
Alsof je iedereen dubbel teleurstelt,
Althans , dat was wat mij door mijn gevoel werd verteld.

Er kwamen voor mij weer zoveel onzekerheden,
Dat mag je best weten.
Ik dacht : gehandicapt en lesbisch, jeetje,
Dat maakt het allemaal niet beter.

Hoe ga ik dan ooit nog iemand vinden,
Die mij, accepteert zoals ik ben,
Met al mij mindere kanten erbij?
In deze nog veel kleinere kringen?
En opnieuw, al die onzekerheden over intimiteit en seks,
Dat allemaal weer opnieuw, tja dat heb je met een handicap.
Maak ik het mezelf niet veel te moeilijk?
Ik wilde niet dubbel ‘’ anders’’ zijn.
Is dit van een coming out, wel de bedoeling?

Soms wil ik nog rennen, terug kruipen in mijn schulp,
Maar wat dat betreft gelukkig, was rennen nooit mijn sterkste punt.
Ik moet het daarom wel aangaan,
En zal ik er ook voor staan.
Voor wie ik ben.
Het wegrennen past ook eigenlijk helemaal niet bij mij,
Want de wil is veel te groot, om mezelf te mogen zijn.
En sinds ik dat ben gaan doen, echt luisteren naar mijn gevoel,
Voel ik me beter dan ooit, als mezelf, echt super goed.

Het zal hier en daar nog wel wat moed kosten,
En het heeft de nodige moed gekost.
Het is pas enkele maanden geleden dat ik het tegen mijn ouders heb gezegd.
Het is pas sinds kort dat ik echt ‘’ uit de kast ben’’
Maar dat ik nu de betere versie van mezelf kan zijn,
Daarop ben ik mega trots.

Het gebroken glas

Een glas, zo mooi helder,
Gewoon zijn.
Nog nooit gevallen, geen scherven, er lijkt zelfs geen krasje te zijn.
Totdat jij je afvraagt,
Hoe die kras op het glas heeft kunnen  ontstaan.
Haast met het blote oog niet te zien,
Maar toch langzaam maar zeker steeds meer fragiel.

Tot het glas valt,
En alles in scherven uit elkaar spat.
Misschien valt het te lijmen,
Maar het kost enige geduld om dat voor elkaar te krijgen.

Het glas is gelijmd,
Al is niets wat het lijkt.
Want hoe hard je ook je best hebt gedaan,
Het glas zal nooit meer hetzelfde zijn.


Het glas staat voor de mens,
En de krassen, voor het verdriet en de pijn, dat ieder van ons kent,
Pijn en verdriet,
Die je vaak niet zomaar kunt zien.

Totdat je niet meer kan,
En het glas dus valt.
Het gevoel in zoveel stukken te zijn gebroken,
Dat jij je afvraagt, hoe het ooit nog goed moet komen.

Je raapt de stukken bij elkaar en begint,
Lijmen maar.
Stuk voor stuk weet je jezelf en dus het glas, op te bouwen,
Maar je wordt eigenlijk nooit meer helemaal de oude.

In het begin, nauwelijks te zien,
Het glas lijkt zo goed als nieuw..
Maar kijk er eens echt goed naar,
Dan zie je ze nog staan,
De krassen zijn eigenlijk nooit weggegaan.
Zo fragiel,
Het valt en valt.
Totdat het glas opnieuw wordt vernield.

Je kunt het glas weer opbouwen zoals het was, hoewel dat eigenlijk niet echt meer kan.
Of gebruiken als nieuwe kans.
Alle krassen en scherven zoals je die hebt gekend,
Neem ze mee in de opbouw, neem ze mee in de mooiere en krachtigere versie, van wie je eigenlijk bent.

Het glas,  ondanks alle scherven en breuken toch mooi gebleven.
Zo in zijn eigen stijl,
zoals we allemaal unieke mensen zijn.
En wanneer ik door de schittering van de zon, naar mijn eigen glas kijk,
Zie ik zelfs dat er een regenboog verschijnt.

Ik lach,
ja, dat glas van mij,
Is er een, waar ik eigenlijk wat vaker trots op zou mogen zijn.

Wat is dan liefde?

Liefde, wat is het eigenlijk?
Is het dat gevoel in je buik?
Of hoe hij of  zij ruikt?
Die ene blik in iemands ogen,
Waar je nog nooit zo hard van stapel voor hebt gelopen.
Die ene aanraking ,waar je op een positieve manier kippenvel van kreeg,
En de reden daarvan, eigenlijk zelf niet eens weet.

Liefde, wat is het eigenlijk?
Is het jezelf je favoriete schilderij cadeau doen?
Of het krijgen van een zoen.
Is het je favoriete vakantietripje ?
Of toch met een biertje op het terras zitten?

Liefde, wat is het eigenlijk?
Je nieuwe TV?
Of toch liever vrienden en familie om je heen?
Een cadeau gekocht of gekregen,
Of toch liever iets aan een ander geven?
Mooi Materiaal?
Of liever een mooi gebaar.

Zo een bijzonder fenomeen,
En toch, zijn we zo verdeeld.
Laat de liefde weer verbinden,
En daarmee niet alleen de liefde,
Maar ook elkaar weer vinden.
Niet alleen vandaag,
Maar ook die andere 364 dagen per jaar.
Liefde, ja wat is het eigenlijk.
We kijken er allemaal anders naar.
Het is een gevoel dat een ieder van ons gelukkig(er) maakt.

Liefde, een mooi gevoel dat we  vaker zouden moeten delen,
Gewoon, door zelf een beetje aan een ander te geven.
Het hoeft niet groot, het kan ook klein,
Het meest geringe gebaar kan al een groot cadeau zijn.
Een welgemeende glimlach of je oprechte, onverdeelde aandacht,
Voor je het weet maak jij zomaar iemands dag.

Liefde, hoe je het invult, is iets wat ieder voor zich weten mag,
Maar laat het een glimlach bezorgen in je hart,
Nu , later, voor altijd,
Maar  een beetje extra op deze dag.

( voor de actie van WijStaanOP )

( # OhNeeOV ) 1-11-2023

Ga jij mee, met het OV?

Deze week een actie,
Maar voor wie.
Voor mensen met een beperking.
Want die willen ook mee,
Mee, met het OV.

Ga jij mee, met het OV?
``De deuren van de lift gaan sluiten`` hoor je een stem zeggen,
Maar gaan dan plots niet meer open.
``Shit``, denk je, weer zo’n dag waarbij mijn reis met het OV in de soep is gelopen.
Misschien dat de lift de volgende keer is gemaakt,
En dat het allemaal wel goed zal gaan.

Ga jij mee, met het OV?
Enkele dagen van te voren een reis geboekt,
Alles ging wat dat betreft helemaal goed.
Ow ja, met assistentie erbij,
Dus werd de hoop gevestigd op een goede en veilige reis.
Maar kom je eenmaal daar aan,
Blijkt er helemaal niemand klaar te staan,
Daar sta je dan en beseft:`` Alleen, kun je eigenlijk helemaal niet met de trein mee.

Ga jij mee, met het OV?
Zoeken, rollen, vliegen en springen,
Om je reeds geboekte plaats in de trein af te dwingen.
En denk je eindelijk onderweg te zijn, alles goed,
Juich dan niet te vroeg.
Want er staat weer eens geen assistentie op je eindbestemming klaar,
En krijg je de vraag of je er ergens anders kunt uitstappen.
Je hebt weinig keus, dus dat doe je dan maar.
Ze regelen wel een bus maar die komt dan ook nog eens veel te laat,
Waardoor je de aansluiting met je regiovervoer naar huis, nooit meer haalt.

Gelukkig gaat het hier en daar ook nog wel eens goed,
Maar ik denk wel dat het anders kan en anders moet.

Openbaar vervoer willen zeggen dat het voor iedereen te gebruiken zou moeten zijn
Maar als ik de meeste mensen met een beperking zou vragen` Ga jij mee, met het OV?`
Als bovenstaande bekende situatie zijn,
Kan ik me voorstellen dat de meeste zeggen `Eigenlijk liever niet nee.
Daar moeten we wat mee.

We moeten naar:` Ga, jij met het OV?``
JA, WANT OPENBAAR VERVOER IS ER VOOR IEDEREEN!

Het geluid van de stilte 

Alsof je zit te wachten.
Wachten op de antwoorden.

In de stilte van de woorden,
Moet je wel zelf met een oplossing komen.
Zoveel gedachten, zoveel vragen,
In stilte praten,
En afwegingen maken.

In de stilte zitten te denken,
Blijkt het nog hard werken.
Komt ineens het antwoord op je af, in de verte.
Je mindset weer gegroeid,
En dit is precies wat ik bedoel.

Misschien zijn gedachten in een moment of periode negatief geladen,
En blijft je in deze negatieve cirkel ronddraaien.
Maar bedenk eens in de stilte, hoe je deze positief kan maken,
In de stilte vind je antwoord op zoveel vragen.
Want een ding heb je zelf in de hand,
Je de vraag te stellen, wat je er zelf mee doen kan.

Misschien kom jij jezelf tegen,
En ontdek je meerdere wegen.
Voor- en nadelen,
Je gaat ze allemaal afwegen.
Uiteindelijk zal je tot een conclusie komen,
En als je alles goed hebt overwogen,
Wordt het de reis van je dromen.
Tenminste als je echt naar de stilte in jezelf heb geluisterd,
Tussen de ruis van alle omringende geluiden.

Praten met een ander is daarom niet slecht,
Ik zeg alleen dat het soms goed is, om alleen te zijn met jezelf.
Praten met een ander is ook goed,
Luister vooral naar je gevoel.
Ik zeg alleen; Laten we de stilte vaker gebruiken,
Het geeft vaak zoveel rust en ruimte.
Niet alleen om  aan jezelf te werken,
Maar ook wat ik al eerder zei,
Je mindset te versterken.

De stilte is het geluid,
Dat in ieder van ons huist.
Het geluid, dat je helpt,
Naar het vinden, van de beste versie van jezelf.

De magie van muziek

Muziek, wanneer je de woorden even niet meer weet,
Is het de muziek die voor je spreekt.
De melodie kruipt in je hart,
Zowel op een goede als een slechte dag.
Waar de vreugde en  het verdriet zullen spreken,
En in mijn geval, ik er dan op papier, de juiste woorden aan kan geven.

Soms zullen de woorden van een tekst je raken,
Soms word je misschien geraakt door slechts een zin,
Maar voor mij, in combinatie met de melodie, vaak het begin.
Alles in mijn hoofd, alles in mijn hart,
Ik weet, het schrijven blijft een vak apart.
Maar al die gedachten en al die woorden,
Het lukt me om ze logisch aan elkaar te knopen.
Elke letter die je hier ziet, het is er een van onbegrip ,frustratie, vreugde of verdriet.

Wanneer je soms tal van emoties voelt,
Is dit, wat muziek voor je kan doen.
Het laat je jezelf begrijpen,
Om het allemaal helder te krijgen.
Je bent je emoties en gevoelens dan niet alleen maar even kwijt,
Maar het voelt ook nog eens fijn.

Muziek antwoord wanneer jij de juiste woorden niet kunt vinden,
Wanneer je hart en hoofd zich weer zullen verbinden.
Muziek, het zit vol eindeloze magie,
Waar ik elke dag, eindeloos van geniet.

Een podium voor iedereen
(Geschreven op 3-08-2023) (pride-week)

Een week waarin je mag laten zien dat je er bent,
Er is vast nog wel iemand bij die je kent.
Laten we de liefde vieren met elkaar,
Want wie of wat je ook bent, voor de liefde maakt het niks uit,
Tenminste, als je het mij vraagt.

Bi, lesbisch, hetero of gay, en alles wat ik hier nu nog vergeet,
Wees er gewoon gelukkig mee.
Niemand anders hoef er blij mee te zijn,
Alleen jij!

Zoveel kleuren als er in die regenboogvlag te vinden zijn,
Laten we het vieren, die diversiteit.

Laten we niet te veel helle naar de ene maar ook zeker niet naar de andere kant.
We maken er gewoon een samenleving van, eentje in balans.
Te beginnen bij onze waarden,
Zullen we elkaar daar gewoon in laten?
We hoeven niet alles te begrijpen.
Maar we kunnen elkaar wel respecteren,
Dat maakt het voor iedereen al een stuk beter.
Laten we de handen gewoon ineens slaan,
Het kan toch gewoon naast elkaar bestaan?

De liefde, in welke vorm dan ook,
Eigenlijk is het gewoon iets moois.
Het maakt ons uniek,
En dat is toch mooi, niet?
Laten we het omarmen, met alles wat we hebben,
Want iedereen zoekt en verdiend toch een vorm van liefde?
Zijn we wat dat betreft, niet gewoon allemaal hetzelfde?

Podium voor iedereen
Ruimte en  respect voor ieder en elkaar.
Inclusie
Diversiteit
En eigenlijk toch allemaal gelijk, want we willen alleen maar onszelf kunnen zijn.

Liefde voor het (Oranje) voetbal

(geschreven op; 23-07-2023)

Met Damaris als debutant op haar eerste WK,

En Van der Gragt die er haar laatste toernooi van maakt.
Wat je ook van het vrouwenvoetbal vindt,
Die kopbal van haar ging er wel feilloos in.
Zo pakken de leeuwinnen hun eerste winst,
En dat is zeker, een mooi begin.

Deze maand zal mijn hart oranje kleuren,
Om onze leeuwinnen te steunen.

Het voetbal zat altijd al in mijn hart,
Al vanaf toen ik klein was.

Ja, ik weet het nog wel,
Dat begon met kruipen op het grasveld.
Ik weet nog dat het op het schoolplein was.
Alle mogelijkheden werden samen met de kinderen in mijn klas bedacht,
Tenminste, als je bij het team betrokken was.
Groene broeken en onder de modder in de klas,
Ik hoef je niet vertellen wie hier minder blij mee was ( haha).

Later heb ik het op krukken geprobeerd.
Maar eigenlijk hoef ik je niet te vertellen,
Dat was niet zo’n goed idee.

Als laatste, in het veld op de fiets,
Maar dan als keep.
Op elk van deze manieren kon ik er tot mijn 13de mijn plezier uithalen,
Maar het leukste, waren de jaren als keeper, tussen de  palen.

Nu ben ik ouder en gaat dat natuurlijk niet meer,
Maar nu support ik Oranje gewoon voor de tv.
Wie weet, maak ik ooit nog eens een live wedstrijd mee.

En ik……..fanatiek???
Juichten, bekritiseren en gelukkige tranen,
En af en toe een beetje schelden,
Maar dat daar gelaten.
Dus ik, fanatiek? 
Ik kan alleen maar zeggen, dat ik volop geniet.

De eerste winst is in elk geval binnen.
Nu de rest,
Ik wens onze Oranje leeuwinnen in elk geval veel succes!

Trots

Trots, je weet wel dat gevoel van vreugde en kracht,
waarvan ik altijd wel dacht dat ik het in me had,
Maar het eigenlijk te weinig echt was,
Op mezelf dan,
Daar zijn er in mijn herinnering maar enkele van;

Zoals op die school waar ik helemaal kon opbloeien,
Waar ik de kans kreeg mezelf te ontwikkelen, te groeien.
En waar ik in ieders kwaliteit, gewoon mezelf kon zijn.

Of bij de Politie, daar werd ik in ieder opzicht diep geraakt,
Misschien was mijn trots om voor de Politie te mogen komen werken, zelfs een beetje misplaats.
Ik ben het niet vergeten, hoe het allemaal is gegaan,
Ik denk er nog zo vaak aan, met een lach en met een traan.
En met het trieste besef, dat het Politievak eigenlijk niet voor mensen met een beperking is gemaakt.
Toch kleurt mijn hart blauw en ook al zou ik het graag zichtbaar maken,
Ik zal nou eenmaal nooit met trots zo’n uniform mogen dragen.
Maar eenmaal blauw zal het dat ook altijd wel een beetje blijven,
Wie weet op welke mooie andere manieren dat nog een uiting zal krijgen.

Ik vraag me af of ik me ooit nog eens zo trots zal voelen.
Trots op mezelf en trots op mijn baan, trots, op wat ik heb bereikt,
Maar hé, zou ik dat niet nu ook al kunnen zijn?

Ik ben er misschien nog niet,
Maar je zou het ook anders kunnen zien.
Het is een proces,
En eigenlijk betekent dat gewoon niks meer of minder dan een test,
Want zonder uitdagingen, is er geen test, geen proces en geen of veel minder succes.

Verdriet, frustratie, boosheid en andere emoties en hobbels op mijn pad,
Ik heb er allemaal al mee te maken gehad.
En ze zijn er nog steeds,
Hoe ik het voor elkaar krijg om steeds zo positief te blijven?
Is eigenlijk iets, waar ik het antwoord zelf ook niet op weet.

Ik omarm het proces,
Met daarin elke les,
Die me uiteindelijk zal leiden naar het pad van succes.

Dromen

Iets in ons diepste verlangen,
Iets wat we graag willen vangen.

Een gevoel, een gemis,
Of iets wat nog ontbrekend is?

Iets wat ons bang maakt,
Iets wat ons raakt.
Iets wat ons wakker maakt.

Een stille hoop.
Een wens,
Het gevoel dat ieder van ons kent.

Dromen die we willen laten uitkomen.
Dromen waardoor we blijven hopen,
Dromen  die ons bang maken.
En dromen die ons diepste verlangen doen loslaten.

Vreugde , pijn en verdriet,
Maar niemand die het ziet.

Dromen waarin we lijden,
Dromen die dromen blijven.
Dromen maken ons wijzer.

Als we onszelf maar een ding beloven,
Dat we altijd in onze  mooiste dromen blijven geloven.

Maak niet uit, groot of klein,


Als je gelooft in je dromen,
Gelooft dat je het kan,
Alleen dan maak je er realiteit van.
En misschien lukt het niet meteen vandaag of morgen,
Maar vandaag kun je wel al voor de eerste stappen zorgen.

We putten hoop uit onze dromen.
Laten we dat vooral niet opgeven.
Want je weet toch wat ze zeggen….
Hoop doet leven.

Mijn Amsterdam

Ik kan het niet uitleggen,
Het is een gevoel.
Ik zal je proberen mee te nemen, in wat ik bedoel.
Ik ga graag op reis,

Ver weg of dichtbij.
Laatst gingen we naar deze bestemming met de trein.
Vanaf de allereerste keer,
Wilde ik alleen maar meer.

Van de reis met de trein,
Tot de drukte op het plein.
Van de meest bijzondere rij-staaltjes,
Tot de leukste winkelstraatjes.
En van de gracht tot de toren,
Ik had mijn hart verloren.

Ook al kan ik je vertellen dat het niet altijd even rolstoeltoegankelijk was,
Ik was dol op deze stad.

De mensen, de reuring van de stad,
Dat was hetgeen waar ik dol op was.
En al helemaal op de Tower,
In het café, uitkijkend op het water,
Houd de tijd maar in de gaten, anders is het zo uren later.
Met een kopje koffie in de hand,
Tja, wie doet je wat.
Op de Tower vergat ik  alles even,
Het voelde  alsof ik met de gehele stad, buisde van het leven.
En nu al helemaal, nu ik goed nieuws heb gekregen.

Van de lekkerste broodjes, tot de beste koffie om de hoek,
De dagen in deze stad deden en doen me nog altijd goed.

Altijd wel iets te beleven,
Met de juiste mensen, is dat een gegeven.
Straatje voor straatje,
Tegen de tijd dat je alles gezien hebt, is het al een latertje.
Echt, neem de tijd,
Ren niet zomaar alles voorbij.
Dan krijg je niks wat lijkt, op dat gevoel dat ik beschrijf.
Als je hoort, kijkt en voelt in stilte,
Maak je wellicht het gevoel mee, dat ik hier beschrijven wilde.

Lachen, gieren brullen, veel plezier,
En soms in stilte genieten, dat doe ik hier.
Niet omdat het moet maar omdat het kan.
Want ook al kom ik uit Limburg,
Wat ben ik dol op Amsterdam!

En alles  er tussenin  ( geschreven op 22-02-2023

In de stilte voel ik de tranen,
In de eindeloze dagen.
Vol angsten, verdriet en zoveel vragen.

Maar daar tussenin was ik bijna vergeten,
te kijken naar de mooie momenten van het leven.
Even terug naar de herinnering,
Voordat het pijnlijke gevoel mijn hart binnen dringt.

Even zweven, even leven.
Even dromen van die mooie baan die er wellicht zou komen.
Even kon ik hopen,
Even kon ik van enthousiasme overlopen
Zeker al het ging om een baan bij de Politie.
Dan werd ik zo blij,
Ik kon niet wachten om een van hen te zijn.
In de vreugde van moment,
weet je tenminste nog niet wat het brengt.

In de stilte voel ik tranen,
In de eindeloze dagen,
Vol angsten, verdriet en zoveel vragen.
Denk ik even terug aan die momenten van geluk.
Het trotse gevoel, het enthousiasme,
Ik kon niet wachten.
Alle vreugde en blijde gevoelens brachten me zelfs,
slapeloze nachten.

Zo dwaalde ik dan even rond
Tot er het verlossende antwoord kwam,
Waardoor ik weer even werd verlamd.

In de stilte voel ik de tranen
In de eindeloze dagen.
Vol angsten, verdriet en zoveel vragen.

Zo nog  een aantal keer,
Ik weet het nog zo goed,
Ik huilde en slaakte een  kreet,
van machteloosheid en pijn.
Het verdriet leek eindeloos en ondragelijk te zijn.

In de stilte voel ik de tranen
In de eindeloze dagen.
Vol angsten, verdriet en zoveel vragen.

Nu enige tijd later.
Een leuke baan heb ik helaas nog niet,
En ik heb ook nog veel verdriet.
Want ik heb niet alleen nog geen baan.
Maar bij de Politie, dat wordt waarschijnlijk nooit meer iets.
En ondanks alle verdriet.
Kijk ik terug met een glimlach,
Wanneer het me weer even terugbrengt,
Naar de herinnering van zo’n dag.

Even zweven, even leven.
Even dromen van die mooie baan, waar ik wellicht in uniform zou lopen.
Even kon ik hopen,
Even kon ik van enthousiasme overlopen,
Dat ik binnenkort misschien wel bij de ``blauwe familie`` mocht horen.
Dan werd ik zo blij,
Maar dat zal waarschijnlijk,
nooit meer zo mogen zijn.

In de stilte voel ik de tranen.
In de eindeloze dagen.
Vol angsten, verdriet en zoveel vragen.

Laat ons voelen, wat we weten,
Het begin, het eind,
Maar laat ons niet vergeten.
Die momenten, ze houden ons op de been,
Ze zijn er juist wanneer je het even niet meer weet.
Brengen ons even terug,
Naar de momenten van geluk.

In de stilte voel ik de tranen
In de eindeloze dagen.
Vol angsten, verdriet en zoveel vragen,
Ondanks alles, denk ik er met een glimlach aan terug,
Het brengt me weer even het gevoel van geluk.
Niet het einde, niet het begin maar alle gevoel van vreugde ertussenin.

MIndset is everything.

Trots in haar ogen,
Ook al is het nog zo vaak anders gelopen.
Nog steeds hoofd omhoog,
Met een elke dag groter wordend doorzettingsvermogen.
Krachtig en vol goede moed,
dat is waar het mij aan denken doet.

Het heeft ook het symbool van het evenwicht tussen goed en kwaad,
Maar dat is niet waar het hier om gaat.
Waar het wel om gaat, wil ik graag met je delen,
Ik wil je graag in mijn visie meenemen.
Voor mij is het geen symbool van evenwicht waar het om gaat,
Maar een balans in mindset is waar het in mijn geval voor staat.
Want met enkel het hebben van succes,
Kom je waarschijnlijk ook in een valkuil terecht.
Dat noemen ze dan arrogantie,
Maar ik laat je ook de andere kant zien.
Want heb je altijd pech?
Dan is het mooie daaraan,
Je leert altijd een wijze les.

Groei, accepteer, leer.
Wanneer je de balans kunt vinden,
Is het gevoel van de teleurstelling minder.
Misschien niet qua verdriet of pijn,
Maar omdat je er op een positieve en krachtige manier naar kan kijken.
``Winnen ``kan dan eigenlijk ten aller tijden.

Trots in haar ogen,
Ze zal in zichzelf geloven.
Hoe moeilijk soms ook,
Ze gaat het aan,
Ze is strijdbaar
Met haar blik vooruit,
Ziet ze er statig, elegant maar krachtig uit
Met het symbool in haar vacht,
Zit de wijsheid in haar hart.

Wanneer je kijk in iemands ogen,
Komt dit mogelijk naar voren.
Als je tenminste verder kijkt,
Want zo is het ook bij mij.

Men zegt wel eens; door de ogen van de persoon,
Zie je de ziel.
Dat is wat ik je wil laten zien.
Hoe ik dat doe?
Om te beginnen je te laten zien dat ik deze mooie boodschap heb verwerkt in een tattoo.

De afgelopen jaren leerde ik in elk geval een ding,
Mindset is Everything!

Awareness Day voor Autisme ( 2 april 2023 )

Hoe is het als je anders naar de wereld kijkt.
En er niemand lijkt te zijn die op je lijkt?
Wanneer de wind suist in de oren,
En geluid lijkt oorverdovend.
Ook zou je wel sociaal willen zijn,
Maar al die onduidelijke en verborgen interacties,
Die je maar moeilijk begrijpt.
Alles valt weg in een ongewenste eenzaamheid.

Hoe is het als je anders naar de wereld kijkt,
En niets is wat het lijkt.
Met gewoontes en patronen,
hoop je dat alles goed zal verlopen,
Zoals het logisch is voor de ander,
En wanneer dat zo is,
Hoop je dat er niks meer veranderd.

Hoe is het als je anders naar de wereld kijkt,
En je grootste hobby je enige redding lijkt.
Waar je verdwijnt in je computer, schilderij of boek,
Iets waarin je altijd even de rust opzoekt.
Waarbij je misschien wel  gewoon even met mensen durft kletsen,
Omdat je dan niet extra op gezichtsuitdrukking hoeft te letten.

Hoe is het als je anders  naar de wereld kijkt,
En niets lijkt te lukken, alles doet pijn.
Hoe goed bedoeld de intenties ook zijn en hoe hard je ook probeert,
Toch mislukt het, elke keer.
Mensen noemen het misschien: `` dom, onhandig, moeilijk of vervelend,
En hoe moeilijk ook, toch blijf je het proberen,
In een voor jouw soms onbegrijpelijke en complexe wereld.

Hoe is het als men anders naar de wereld kijkt,
Misschien dat men jou dan beter begrijpt.
Misschien gebeurt het zelfs dat je best veel op hen lijk.
Noem het niet vervelend, moeilijk onhandig of dom,
Maar draai het eens om.
Kijk verder dat wat je in eerste instantie ziet,
Anders zie je alle goede intenties en handelingen niet,
Dat is een geschenk,
Want die zijn er meer dan je denkt.
Misschien nog wel meer dan bij elk ander mens.

Awareness Day voor Cerebrale Parese (25 maart 2023)

Ergens tussen 1,2,3,4 of 5,
Is het altijd prijs.
Een beschadiging in de hersenen.
Maar wat zeg dat?
Iedere gebied in de hersenen is een andere tak.
Het kan daarom zoveel of juist weinig zijn.

Van fijn motorische problemen,
Tot gewoon helemaal niet kunnen staan op je benen,
Van niet kunnen praten tot moeite hebben met slapen.
Iemand die verstandelijk beperkt kan zijn,
Tot elke dag leven met veel pijn.
Ik hoop dat je begrijpt dat dit slechts een paar voorbeelden zijn,
En gelukkig heb je ze ook meestal niet allemaal tegelijk,
Dat is wel zo fijn.
Ook niet alles hoeft op iemand met CP van toepassing te zijn,
Om die reden is er een schaal van 1 tot 5.

Rolstoel, looprek en/of krukken,
Maar voortbewegen gaat ons  lukken,
Met of zonder hulp kruipen we uit onze schulp.

Mensen weten het vaak niet,
Want wat is het nou precies?
Op deze dag besteden we daar aandacht aan,
Om hier even bij stil te staan.
Want we worden nog wel eens raar aangekeken,
Of dat mensen ons gewoon  niet durven aanspreken.
Mensen lijken soms wel bang,
Maar dat kom waarschijnlijk omdat ze er niets van weten.

En ook al hebben we iets dat anders is dan ‘normaal``,
Durf jij dan verder te kijken dan de buitenste laag,
Voor veel mensen nog vaak een moeilijke vraag.
Maar je zal zien, als je verder kunt kijken,
Dat we best veel op elkaar lijken.
Toch zijn we  wel anders,
Maar ook veel hetzelfde,
En waar niet,
Tja, daar hebben we een woord voor hè,
We noemen het uniek.

In het verleden kwam ik er ook wel eens mee,
Een eigen pagina met gedichten, waar iedereen met je mee leest.
Ik had geen groot bereik,
Maar vond het publiceren van mijn persoonlijke gedichten,
Leuk en eng tegelijkertijd.
Want wat vinden mensen er van?
Vinden zij misschien dat ik het eigenlijk helemaal niet zo goed kan.
En werd het überhaupt wel gelezen,
Al die vragen maakte me onzeker en bang.
Ik verloor de feeling met het schrijven,
En was een tijd lang bang dat ik het nooit meer terug zou krijgen.
Ook de website die ik toen had werd daarom verwijderd.
Nu enige tijd later kreeg ik weer met plezier,
De voor mij juiste woorden op papier.
Ik wil graag weer doen wat ik leuk vind,
Dus ik begin weer bij het begin,
Er zijn wel wat dingen veranderd,
Want zo online gaat alles net even anders.
Elke week 1 of 2 quotes,
Waar dan een gedicht bij hoort.
Soms wat meer van mij ,
En soms wat meer in z’n algemeenheid.
Maar ik wil niet meer bang zijn.
Ik wil niet meer rennen,
Maar mijn passie voor het schrijven van gedichten ,
Aan het licht brengen.
Ik ga het aan.
Ik hoop te kunnen groeien,
En hoop jullie als lezers met mijn gedichten te kunnen boeien.